rozdział 1

Ocknęłam się ,moje oczy zalała biała poświata w tym koszmarnym długim czarnym pokoju,można to też nazwać tunelem kto jak woli zależy pod jakim kątem się patrzy . Biała poświata była jedynym punktem ,która przerzedzała mrok ,dająca jako takie pojęcie gdzie się znajduję . Po jakimś czasie kiedy mój wzrok przyzwyczaił się do otaczającej ciemności i tego denerwującego już jasnego punktu postanowiłam sprawdzić gdzie się znajduję,czyżby znowu moja próba samobójcza okazała się porażką. Jakkolwiek to zabrzmi nie lubiłam swojego życia ,to nie ja nad nim panowałam tylko ono nade mną ,przytłaczało mnie ,dominowało,przypierało jednocześnie dusząc do muru porażek przeszłych i teraźniejszych .Nie raz moi "bohaterzy " pod pretekstem pomocy mi wysyłali mnie w rożne miejsca np. do klinik , psychiatryka,na odwyk ,szpitali ale jeszcze nigdy nie byłam w tak dziwnym miejscu .Tunel zdawał się nie mieć końca ,postanowiłam zawrócić i udać się w miejsce mojego ocknięcia . Wszystko sprawdziłam każdą ścianę żadna nie miała okna ,dziury cokolwiek aby się stąd wydostać ...czyżby moja próba odebrania sobie życia nareszcie wreszcie odniosło upragniony skutek czy to jest te słynne miejsce z białym światłem w tunelu, czy ja umarłam?. Jeśli moje domniemania są prawdziwe to czemu ja myślę ,chodzę czuję, inaczej żyje ?!? . Jeśli wierząc w te wszystkie mity ,opowiadania to jedynym wyjściem z tego cholernego miejsca jest przejście przez tą poświatę,boże czuje się idiotycznie brzmi to jak jakiś żarcik wzorowany na opowieści z Narni jejjjj może spotkam gadające zwierzęta haha dobra ogarniam się powtarzając sobie w myślach słowa powszechnie znane typu "niech się dzieje wola nieba z nią się zawsze zgadzać trzeba"i "raz kozie śmierć"(haha taka ironia) weszłam w nią a ona lub ono całkowicie mnie pochłonęła co zobaczyłam po drugiej stronie całkiem mnie zdziwiło.......